Oopkoppemelaaites

Klompie jare gelede bly ons in Bloubergstrand. Ek en #PappaStruis sit smiddae net so voor die son begin sak op ons voordeurtrap en drink bier en kyk en lag hardop vir die mal drawwers wat in hulle hordes die parkeerarea van Blouberg se strand vol draf.

Die mal ding was nie noodwendig die draf nie. Die mal ding was, maak nie saak die weer nie, draf het hulle gedraf. Sommige mammas het met hulle nuutgebore babas in stootwaentjies gedraf. ‘n Reëndag het slegs beteken dat daar ‘n plastiekbedekking oor die stootwaentjie getrek word vir die drawwery. En met reëndag bedoel ek emmers water wat neerstort uit die Kaapse hemele saam met stormwinde wat tornado’s sal skaam maak. Tot bitter onlangs kon ek nooit die fenomeen begryp nie. Maar toe kry ek per abuis #Oopkoppemelaaites en my lewe verander handomkeer.

Ek het reeds in ‘n vorige skrywe vertel hoe ek met ‘n bietjie hulp van die heelal Krav Maga ontdek het. ‘n Latere skryfstukkie vertel hoe ek toe vir een of ander rede ook Jiu-Jitsu begin aanpak het. Letterlik elke persoon wat my ken wonder hoe op aarde dit gebeur het dat ek myself na iets so ‘gewelddadig’ gewend het. Ek is immers meer ‘n ou vir vrede liefde en welbehae?  Ek verwys dus graag na my selfgemaakte woord van vroeër. #Oopkoppemelaaites het gebeur. En toe ek weer kyk doen en Ninjaklas in die reën.

Tot #MossadMan se bittere verdriet vermeerder ek ook my Ninjaklasse na drie per week toe. (Daar is ses of sewe klasse ‘n week en elke keer as #MossadMan videos van die ander drie of vier klasse wat ek nie bywoon nie op Instagram pos, is ek so intens jaloers dat ek nie daar is om te leer wat hulle leer nie, dat ek wil mal word!)

(Jammer ek doen nie voetnotas nie. Wie wil nou afgaan na die voet en dan weer opkom na die lyf om te soek na waar jy laas gelees het. Dus skribbel ek sommer lyfnotas. #MossadMan. Kort storie lank. Ons sit in Lizzie se kombuis. Jak vertel haar ek doen Krav Maga. Sy sê al wat sy aan kan dink as sy Krav Maga hoor is Mossad. Wat natuurlik die ouens is wat Krav Maga so bietjie van ‘n sterstatus gegee het. Ek en my vriende en familie verwys dus van toe af graag met baie deernis na die brawe man wat my ‘n vreemde gevegskuns probeer leer as #MossadMan. Met sy regte lewe baie Afrikaanse boerenaam glo ek egter regtig nie dat daar ‘n kans in hierdie wêreld is dat #MossadMan enigsins betrokke is by Mossad nie. Sy grootste talent, het ek ook uitgevind, is nie sy vaardigheid met verskillende gevegskunste nie, maar eerder sy geduld met mense soos ek.)

#MossadMan noem my entoesiasties. Ons almal wat al ooit vir iemand anders iets probeer leer het, weet egter entoesiasties is net kodewoord vir ‘ag shame darem probeer jy.’

 Ek beplan egter om baie entoesiasties daai entoesiasme-plakker op my voorkop te verloor. Ek is eerste om te erken dat dit baie stadig gaan. Veral as jy soos ek aan #waardehelismylinkerarmelaaites lei. Maar daar is ‘n storie van stadig maar seker en skilpad en een of ander beker. Ek is daai een. As my brein en my lyf net eers kliek. Dan né. Dan.

Almal in my Ninjaklas doen dit, glo ek, natuurlik vir verskillende redes. My Jiu-Jitsu klas bestaan tans uit die twee #PeanutNinjas. Ek dink hulle is albei nie net sportief en geniet die oefening nie, maar is ook daar om hulleself te bemagtig. In ‘n plek soos Gauteng is geen jong meisietjie meer veilig om die strate alleen te verken nie. En glo my- hulle is al redelik bo-gemiddeld bemagtig.

Dan is daar drie jong knape. Ek dink hulle is dalk nog te jonk om te weet hoekom hulle daar is. Dalk MMA drome? Dalk sommer net omdat alle manne hou van die idee om ‘n geveg te wen sou die geleentheid hom voordoen.

Dan het ons #BonnyEnClyde. In hulle filmweergawe wat ek graag in my kop speel, kan ek glo dat hulle op roadtrips kan gaan en amok saai in elke bar van hier tot in de Aar. In die regte lewe is hulle waarskynlik net ‘n baie sweet paartjie wat wil leer hoe om hulleself te kan verdedig teen al die skelms in Gauteng.

Op ons Krav Maga en Jiu-Jitsu WhatsApp groepies (ek weet!) is daar gereeld videos wat die rondte doen van MMA gevegte en gewone landsburgers wat hulle man kan staan teen boelies omdat hulle weet hoe.

My gunsteling videos is egter die videos van die Jiu-Jitsu meesters wat beeldskoon en sonder enige inspanning hulle lywe en die lywe van hulle opponent gebruik om posisies en magsposisies te manipuleer. Soos ‘n intense en passievolle dans. (YouTube is soos ‘n goeie minnaar. Vinnig om aan te pas by die nuwe ek. In die ou dae was sy voorstelle koorwerke en gratis musiekblyspele. Deesdae stel hy graag eerder ‘n variasie van gevegskunste voor. Enige iets van straatgevegte tot Capoeira).

Maar terug by Jiu-Jitsu. Die skoonheid van die skoppe en gooie en blokke en vaspenne en ontsnappings uit bogenoemde situasies maak my kinderlik opgewonde. Ek wil elke liewe beweging leer. En daar is baie! (En almal het een of ander Japanese naam wat ek vir die lewe van my nie kan onthou nie. Gits- sommige dae kan ek skaars my naam onthou!)

Dit vat meesters letterlik dekades om die bewegings te verfyn en te bemeester. Ek reken as alles goed gaan, het ek darem nog ‘n paar dekades oor. So dalk kom ek iewers in die volgende twintig jaar waar ek darem genoeg weet om bevredigend die kuns te beoefen.

Krav Maga is natuurlik ook steeds vir my baie bemagtigend. Daarom dat ek ook daarmee aanhou saam met die Jiu-Jitsu. Die feit dat dit my sterker en straatslimmer maak is nie verlore op my nie. #MossadMan verduidelik gereeld dat ons die verskil moet ken tussen ‘n dronk oom wat jy net wil beheer en nie noodwendig wil seermaak nie en ‘n huisrower wat jou lewe in gevaar stel en teen wie jy jouself op so manier wil verdedig dat jy kans het om weg te kom. En ek gaan nie jok nie. Ek wens soms ek het ‘n dronk oom gehad wat ek op sy alie kan neersit, net om sy gesig te kan sien nadat ‘n meisie hom ore aangesit het! Maar helaas gedra al my ooms hulle goed!

#Oopkoppemelaaites het my egter laat besef dat ek besonder baie van die dissipline van Jiu-Jitsu hou. As mens so bietjie van ‘n strooibrein-kunstenaar soos ek is, is dissipline nie hoog op jou lys nie. Mens lei maar so half jou lewe soos die inspirasie en kreatiwiteit jou lei.

Die #PeanutNinjas wat my week vir week opfoeter het my egter laat besef dat ek sal moet fikser word en my koördinasieprobleem sal moet begin aanspreek in my eie tyd. En as jy regtig ‘n probleem wil oplos, is dissipline soms net so goeie manier om dit te doen as kreatiwiteit. Deesdae is nuwelinge #BonnieEnClyde se #Bonnie egter my gevegsmaat en ek vind dat my lyf baie minder mishandeling beleef. (Sy noem my egter tannie- wat my so bietjie breek.) Sy is ongelukkig ook ‘n vinnige leerder en ek vermoed dat sy my een van die dae waarskynlik gaan begin verniel. So ek bly by my plan!

Ek het altyd gesê as jy my sien hardloop, moet jy weet die zombies is uiteindelik op ons. Maar deesdae is ek fluks op my stapmeul. Ek doen my veertig minute ‘n dag. Elke dag! (Die nuwe dissipline het my Apple Music Toep egter verwar in ‘n toestand van wanhoop in.)

Ek het gevind dat ek myself slegs met baie aggressiewe musiek kan motiveer tot oefening. So daar is baie Eminem en hard rock en Filippynse gevegsmusiek op die nuwe speellys. Die taalgebruik en lirieke is twyfelagtig, maar die doel heilig die middel. Apple wil graag my gewone Folk, Singer Songwriter gunstelinge voorstel op my voorstelle, maar nou is daar ook rap en rock allerhande ander vreemde Filippynse transmusiek wat hy moet oorweeg! Die arme ding!) In alle eerlikheid moet ek ook erken- ek laaik die nuwe musiekvoorstelle baie meer as wat ek ooit hardop sal erken!

Ek spandeer ook deesdae 10 minute ‘n dag aan my bokssak (jip ek het ‘n bokssak!) en oefen flink my gewigte om my skouers sterker te maak vir nog so 10 minute (ek sukkel egter nog so bietjie om te weet waar my skouers is elke keer as ek ‘n Boheemse ninjarol moet doen).

Kersie op die koek oefen ek fluks aan my ninjarolle, valle en opstane. Ek vermoed die bure dink dalk daar is bietjie fout met my want ek het ook onlangs Capoeira ontdek. Met my Bluetooth oorfone op, stomping-pyp in die hand om ‘n wapen te simuleer en baie entoesiasme werk ek ook daagliks in my agtertuin aan my koördinasieprobleem met die hulp van Capoeira. Ek is nie baie goed daarmee nie, so ek vermoed ek lyk so bietjie soos daai Silent Sunrise weirdos. Hierdie vat so uur of dalk bietjie meer uit my dag uit en klink dalk vir al die #oefenapies daar buite na min in vergelyking met die tyd wat hulle aan hulle sporte spandeer. Maar glo my. In die weird, wonderful world of Yollie, this sh*t is real. As real as it gets!

Twee jaar terug was daar geen kans dat ek ooit iets soos Jiu-Jitsu of Krav Maga eers sou probeer het nie. Dalk het my middeljarekrisis dit veroorsaak. Dalk het die jaar van Covid my laat besef dat die lewe kort en vlietend is. Wat dit ook al was. #Oopkoppemelaaites het my lewe verander. Ek voel beter as ooit. (Dankie dopamien!) Ek is kreatiewer as ooit. Daar is daagliks ‘n algemene gevoel van opgewondenheid wat nie wil wyk nie. Ek eet onbewustelik gesonder. Drink minder. (Die minder drink het dalk meer te doen met problematiese hormone en artritis. Die Invloed wat ‘n glas wyn op hittegloede en gewrigte het kom in vlakke van hel!)

My les dus. As jy jou lewe lank al na dieselfde goed toe hardloop vir ontvlugting soos ek- stop en haal asem. Probeer iets nuuts. Iets wat jy nooit gedink het jy ooit gaan doen nie. Iets wat jou brein rek. Iets buite jou verwysingsraamwerk. Dalk verander dit jou lewe. Dalk vind jy uiteindelik iets wat jy in die reën sal doen. Dit hoef nie noodwendig Ninjaklasse te wees nie. Maar verkieslik moet dit iets wees wat jou hart vinniger laat klop. Jou die gevoel gee van iets tussen hoogtevrees, verhoogvrees en voorgevoel. Iets waaroor jy so bietjie obsessief oor kan word. Want die lewe is waaragtig te kort vir gemiddeld voel.