My ou vriend Spaan en ek sit die anderdag in Brooklyn Mall (jip, ek moes I Love Melkies met sy see uisig verruil vir ‘n koffieshop in Pretoriô wat uitkyk op metromanne en mall sekuriteit…die koffie en geselskap was darem gelukkig bo-standaard…)
Ons gesels oor die liefde, die lewe en nog wat. Hy is lus om sy lewe te boekstaaf. Sommer so vir homself. Met fotos en stories en gedigte oor alles wat hy al gedoen, gesien en deurgemaak het. En dit laat ons dink…
Ek wonder soms of party mense se lewens net regtig vaal en verbeeldingloos is en of meeste mense net bloot mís dat daar soveel wonderlike dinge om hulle aangaan. Dat hulle dag tot dag bestaan werklik kleurvol is, maar hulle bloot verkies om die lewe in swart en wit te sien…met skakerings van grys (en daarmee bedoel ek nie die vyftig skakering tipe nie) net om die finale doodskoot te gee.
As aspirant skrywer en liedjieskrywer wonder ek of ek nie maar dalk net elke stukkie lewe beleef met die oog op ‘n nuwe liedjie of skryfstukkie nie…my lewe is dalk in werklikheid ook maar grys, maar met bietjie duimsuig en opblaas maak ek dit effe meer…kleurvol….
My lewe is besaai met soveel fantastiese gebeure en mense en dinge. Ek het soveel goete wat my lewe verryk en op die oog af nogals spesiaal maak. En meeste daarvan gebeur heel per ongeluk en ewekansig.
Vat nou maar vir Jannie en Jakkie. Klompie jare terug ontmoet ek ‘n jong Vloekaanse knaap (die wat Jannie ken sal my opgemaakte woord verstaan) wat ‘n website vir sy vliegskool by my wil koop. Hy en sy hele intimiderende gevolg sit en bekyk my hoopvol in sy sitkamer en die gesprekke oor vliegtuie en enjins is om die minste te sê nogals uitdagend.
In die einste sitkamer, die dag van die ontmoeting, sien ek ‘n kitaar teen sy muur. “Speel jy?” vra ek om die ys te breek. Jannie se oë kry ‘n anders glans en sy Vloekaans verdubbel toe hy eers begin vertel van sy liefde vir musiek. Toe hy eers aan die gang kom kry ‘n Wes-Transvaalse donderstorm die jong man nie stil nie. En daar begin dit alles. ‘n Klompie maande later verkoop hy die vliegskool en maak hy ‘n opname studio oop. Ek WEET reg?
And the rest is history, soos hulle sê. Dit raak natuurlik my uithangplek van keuse. In die einste studio hang daar wonderlike mense uit. Waarvan ‘n hele klomp my lewe op ‘n gereelde basis verrassend kleurvol maak en vreemd genoeg ook heerlike geleenthede oor my pad bring. Een van die mense is Jakkie.
Lang storie kort raak ek en Jakkie jongeling goeie vriende so met tyd en hang hy gereeld in my huis uit. (Meerindeels natuurlik om my toerusting te gebruik om opnames van sy fenominale liedjies te maak…)
Een so liedjie is KLEURVOL. Die lied is oorspronklik net vir hom geskryf, maar met my knaende getemery om deel te wees van sy talent verander ons dit in ‘n duet vir hom en my. (Sien video aan einde van die skryfstukkie).
Ek ontwikkel intussen (met die dat ek skielik so omring is deur ‘n klomp arty fartys) ‘n stewige belangstelling in, onder andere, videografie. So een oggend terwyl ek en Jakkie so sit en chai tee drink is dit ‘n onafwendbare gesprek wat plaasvind. “Kom ons maak ‘n video van jou song!” sê ek vol bravade. “Great idee. Wat van more?” antwoord Jakkie. Met generasie z is niks oormore of volgende week nie. Móre! Ek verlang onwillkeurig terug na toe ek nog vroeg in my twintigs was en alles carpe diem was! Ek wil nie oud klink, praat van deeglike beplanning en ander oumensgoed en sy drome breek nie so more is dit toe nou!
Ek moet natuurlik in die video wees so ons kort ‘n kameraman. Ons drentel af na Jannie se ateljee. Hy is van nature ‘n ou wat nie wil uitmis nie so dit kos geen oorredingsvermoë om hom aan boord te kry nie. Hy sal die kamera bring, twee mikrofone en wat ookal nog nodig is vir hierdie super professionele video skietery. Al wat ek moet bring is die mp3 luidspreker sodat ons die lied kan hoor terwyl ons die video maak. Ons is opgewonde!
Een sonnige Wintersoggend sak ons drietjies dus af Eerste Steen toe om ‘n video te maak. Die twee aantreklike jong mans en die tannie moes maak vir ‘n heel oulike prentjie! Jannie se kattebak is gepak met al sy toebehore en daar gaan ons. Eerste probleem is dat ek (getrou aan vorm) die mp3 luidspreker vergeet het. #youhadonejob
Jakkie- nie net talentvol nie maar ook slim en diplomaties, troos en stel voor ons probeer maar so van sy 1980 selfoon af luister na die lied. Jannie se nekare bult, maar hy kom van Upington se wêreld af waar jongelinge nog oumense met respek behandel so hy sê maar niks. (Hy kry altyd so verwarde uitdrukking op sy gesig as mense om hom deur die dinges is…dis ‘n poging om sy irritasie te versteek, maar nie baie suksesvol vir ou honde soos ek nie.)
Die tweede probleem is dat Kaapstad ons toe ook verras (bwahaha) met ‘n wind wat net Kapenaars sal verstaan. Jannie lyk diep bekommerd oor die super duur mikrofone wat windverwaaid staan en sand vreet. Ek is vergeetagtig en by tye verstrooid in rekordgetalle, maar een goeie (debatteerbaar as jy my beterhalf vra) ding wat ek is, is hardkoppig en my deursettingsvermoë is noemenswaardig van aard om die minste te sê, so ons ploeg voort. (Dit help ook dat my ouderdom hulle outrank!)
Ons hoor natuurlik geen woord op die 1980 selfoon so deur die wind nie en wing dit dus maar soos ons aangaan. Jakkie hou geïrriteerd (dog diplomaties soos ek reeds gesê het) tyd in die lug sodat ek en hy ten minste lyk of ons dieselfde liedjie sing. (#funwashadbyall. That’s my story and I’m sticking to it!) Jannie kameraman soos ‘n pro en 2 ure later sit ek voor my kompertjie en sit KLEURVOL aanmekaar. ‘n Lied wat ook later lei na ‘n klompie huiskonserte saam met einste Jakkie en Jannie.
Wat begin het as ‘n website verkoop eindig in ‘n wonderlike avontuur in die wind en sand. Met nog vele musiek, koffie, chai tee en liedjies in die jare daarna wat volg. Daai kitaar teen die muur het my lewe ongetwyfeld verander- as ek hom misgekyk het was my storie dalk heel anders…